Weer terug naar het voorbeeld. In de traditionele situatie wordt één aangifte gedaan voor 1.000 goederen. Voor e-commerce goederen wordt vaak een douaneaangifte gedaan voor 1 tot 5 regels met elke keer 1 product per regel. Het classificatierisico is daarbij veel groter dan bij de traditionele handel. Dat heeft in de eerste plaats er mee te maken dat een douane-expediteur bij de invoer van 1.000 beeldschermen uiteraard meer tijd zal kunnen besteden aan de classificatie, dan bij 1.000 aangiften van elk één beeldscherm. Anders dan bij traditionele handel, zal de douane-expediteur veelal ook geen vaste relatie hebben met de importeur en de leverancier. Dat zijn er immers vele duizenden per week.
Het classificatierisico heeft ook te maken met de beschikbare informatie en documentatie. De expediteur beschikt veelal niet over een uitgebreide factuur tussen de koper en verkoper. Ook is er geen koop-verkoopovereenkomst beschikbaar. Het indelen van het product moet dan ook vaak plaatsvinden kan aan de hand van minder uitgebreide documentatie. Als de onderliggende documentatie onvolledig is, kan de douane-expediteur ook minder eenvoudig een controle uitvoeren of de aangegeven goederencode juist is doorgegeven.
Het vorenstaande negatieve scenario voor wat betreft de beschikbaarheid van de documentatie is echter niet het enige scenario. Er zijn ons ook voorbeelden bekend waarbij de douane-expediteur juist wél veel informatie heeft. Als hij bijvoorbeeld een URL heeft van het product op het platform, dan is veelal uitgebreide informatie beschikbaar over de productdetails inclusief één of meerdere foto’s. Beide situaties zijn dus mogelijk.